پرنده که باشی

هم باید به پرواز بیندیشی،

هم رنج دام و دانه را به جانت بخری؛

حالا سنگ بچه های بازیگوش کوچه و خیابان بماند؛

پر و بال شکسته و خونی و مالی هم بماند؛

اشک و آه و بغض و حسرت، پشت میله های قفس هم بماند...

می بینی؟!

پرنده که باشی،

تنها پرنده نیستی؛

شمعی، ملتهب

که باید بسوزی و بسازی...

کوهی، پر از درد

که سنگینی اش می تواند[همین روزها] کمر بالهایت را بشکند...

آه!

هی ی ی ی یی ی روزگار...

 تازه می فهمم چرا خیلی ها ترجبح می دهند"گوسفند"باشند!

دل نوشته ؛ ا.تنها ؛ برگ ریزان 1392

پی نوشت:

عنوان پست، مبادا آزرده خاطرت کند...

با تو نیستم!